Moje 16h w Wiedniu, tylko z mapą metra i uśmiechem na twarzy

Podróż zaczęła się 1,5 miesiąca temu, kiedy to kupiłam za przyzwoitą cenę bilet autobusowy na trasie Katowice-Wiedeń-Katowice. W pełni przygotowana, czyli tylko z mapą metra z oznaczonymi przystankami wartymi zatrzymania, euro w kieszeni i paszportem oraz kocykiem do okrycia w autobusie wyruszyłam. Czerwony autobus wypchany był po brzegi, więc wszyscy spaliśmy jak sardynki, ale nikt nie narzekał. Część ludzi wertowała mapy i przeglądała atrakcje, więc widać było, że jedyna i wyjątkowa to ja nie jestem. Cieszy mnie to, bo w końcu więcej podróżujemy.

Wyjechaliśmy o 23:00, a o 6:00 dojechaliśmy do Sudtiroller Platz. Przywitał nas drobny deszczyk. Szybko odnalazłam przystanek metra i zakupiłam bilecik na 24h (koszty na dole posta). Było jeszcze ciemno, ale ryzykując pojechałam do pierwszej atrakcji na mojej liście Pałac Schönbrunn. Ta cudowna budowla pochodzi z przełomu XVII i XVIII wieku, zaprojektował ją Johann Bernhard Fischer dla cesarza Leopolda I. Mówiąc krótko - robi wrażenie!

Na plac można wejść bezpłatnie od godziny 7:30 do 16:30 (w porze zimowej). Jak tam dotarłam do Pałacu był jeszcze cudownie oświetlony, a na placu nie było nikogo. Spotkałam może kilka osób, które tylko przechodziły przez plac, by za chwilkę rozpocząć trening w jego ogrodach (bieganie, chodzenie z kijkami to standard o 6:45 w tym miejscu). Ja oczywiście również poszłam obejrzeć ogrody.

W lato musi tu być niezwykle. Ciekawe rabaty, przycięte drzewa, łuki z winorośli i do tego cudowne altanki.

Dreptając tak po ogrodach po jakiś 30 minutach dotarłam do Palmiarni. 

Ciekawy kształt, równiutko przycięte klomby, szkło i gra porannych kolorów przy wschodzie słońca, to było niecodzienne zestawienie. Dawno nie miałam takich poranków, więc było warto.

Z pod palmiarni udałam się prosto alejką w kierunku Fontanny Neptuna i...

  

...żałowałam, że to nie środek lata, bo wyłączona robi wrażenie, a co to by było gdyby pięknie tryskała wodą. Rzeźby są piękne, a król Neptun wygląda dostojnie. Fontanna stoi u stóp wzniesienia, na które oczywiście podreptałam.

Na wzgórzu znajduje się Glorietta, z której rozpościera się cudowny widok. Ta barokowa budowla została ukończona w 1775 roku. Kiedyś była tu podobno kawiarnia, teraz jest remont. Pewnie jak wrócimy kolejnym razem, kawiarnia znów będzie działać pełną parą.

Ja zamiast kawiarni zaprzyjaźniłam się tu z wiewiórkami, które jadły z ręki i nie bały się ludzi. Wiem, że to dzikie zwierzaki i że nie wolno wyciągać rąk, ale to było silniejsze ode mnie.

Po 4h chodzenia po Pałacowych ścieżkach pora nastała na kolejną atrakcję. Wróciłam zatem na przystanek metra nazwany identycznie jak Pałac i ruszyłam na Kettenbruckengasse (linia U4). Po wyjściu na górę moim oczom ukazał się bezmiar targowej alejki pełnej kwiatów, przypraw, win, warzyw i owoców.

Od drugiej strony roiło się od straganów z wszystkim co ludziom zbywało w domu: kubki, talerze, stare zegary, obrazy, bibeloty, lampy, żelazka, maszyny do pisania, buty i ubrania, koce, szkło i kryształy. Niestety nie zrobiłam zdjęcia, bo ciężko było w takim miejscu wyskoczyć z lustrzanką.

Z targowiska ruszyłam na podbój morza, czyli do Haus de Meres znajdującego się obok przystanku Neubaugasse (linia U3). Budynek Domu Morza pochodzi z II Wojny Światowej. Kiedyś był to schron i miejsce, gdzie znajdowały się działa przeciwlotnicze. Cały budynek ma 11 pięter, w 10 z nich znajdują się ekspozycje, a na ostatnim piętrze mieści się restauracja z przecudnym widokiem na Wiedeń. Miasto można również podziwiać z tarasu widokowego (bez ograniczeń i dodatkowych kosztów). W Aqua Terra Zoo (tak brzmi nazwa z angielskiego) znajduje się ponad 10 tys. gatunków zwierząt: jaszczurek, węży, ryb, pająków, ptaków, małp, krokodyli i innych słodziaków. 

 

Z Haus de Meres udałam się zobaczyć jak wygląda najsławniejsze wesołe miasteczko Wiednia czyli Prater. By się tam dostać wystarczy dojechać do przystanku Messe-Prater (linia U2), obejść przystanek dookoła i popatrzyć przed siebie. Naszym oczom ukażą się szczyty karuzel, diabelskich młynów i kolejek górskich.

 

 W bramie przywita nas gęba szyderczego clowna i napis "Witamy w Prater" - tylko tyle znam z niemieckiego.

Podobno miasteczko zimą jest nieczynne, ale ja tego nie zaobserwowałam. Dużo ludzi przechadzało się uliczkami, a część z nich korzystała z atrakcji: karuzeli, diabelskiego młynu Wienner Riesandrad, którego wysokość wynosi 64,75 metra, a sama średnica koła 60,96 metra. Młyn robi niesamowite wrażenie, ale cena przejazdu także - 9 Euro. Historia koła sięga lat 1766 i jest na pewno kultową częścią miasteczka. Otwarta również była karuzela łańcuchowa, gokarty i kilka karuzel dla dzieci.

Po krótkiej wizycie w miasteczku ruszyłam dalej przed siebie. Tym razem docelowym przystankiem był Rathaus (linia U2). Podreptałam obejrzeć Ratusz.

Ta neogotycka budowla powstała w latach 1872-1883. Zaprojektował go Fiedrich von Schmidt. Na placu ratuszowym urządzone jest gigantyczne lodowisko wraz z lodowymi alejkami. Jest też kilka straganów, z których dobiegają różne zapachy i gra głośna muzyka. Ludzie uśmiechają się i bawią w najlepsze. Super klimat.

Ja jeszcze na moment oderwałam się od tej atmosfery i zanim zapadł zmrok pobiegłam zobaczyć Katedrę Św. Szczepana kilka kroków dalej. Katedra liczy 136,4 metra, a jej późnoromański styl zapiera dech w piersiach. Została wybudowana jako pierwsza świątynia w Wiedniu w latach 1230-1263. W dzień powszedni można zajrzeć do środka, co też uczyniłam. Jest naprawdę piękna i warto ją zobaczyć.

Po obejrzeniu katedry zajrzałam jeszcze pod Ratusz i zmęczona jak nigdy wróciłam na dworzec. Niestety nie ma tam poczekali (największa wada), więc zaszyłam się w McCafe na herbatce i przetrwałam do odjazdu mojego czerwonego autobusu.
Oczywiście nie było szans zobaczyć wszystkiego, ale cieszę się z tego co widziałam. Teraz plan wrócić latem, kiedy będzie cieplej i Asia będzie mogła podrzemać na ławce (by chwilkę odsapnąć).

Dzięki uprzejmości Kuby z bloga http://www.plecakwspomnien.eu/, który pozwolił mi podpatrzeć tabelę kosztów, dorzucam podsumowanie wyjazdu. Jednocześnie zapraszam na bloga Kuby, który zwiedza świat za bezcen i przywozi fantastyczne wspomnienia.